FREEDOM CLUB – ARSENAAL en Het Kwartier/Mariën en von Winckelmann

Joris Van den Brande: 'De realiteit heeft de voorstelling als het ware ingehaald. Toen Freek zo’n twee jaar geleden aan de tekst begon, was het extremere klimaatactivisme een heel stuk minder aanwezig. Je merkt nu dat veel actievoerders, en ook gewone burgers, gefrustreerd zijn over het feit dat er al heel lang heel veel mensen protesteren tegen de klimaatverandering maar dat die boodschap niet echt lijkt te worden opgepikt. Dat is ook een van de vragen van het stuk: wat moet je doen om gehoord te worden?’ (Andy Furniere)

'Van den Brande speelt fantastisch en kruidt zijn spel subtiel met humor. Zijn brandstof is de heldere tekst van Freek Mariën. Hoe extremer het personage wordt, hoe feller de woorden en puntiger de zinnen worden. Bijna rap. (…) Beklijvend theater en een stoutmoedig statement.' (Els Van Steenberghe)

'Een pijnlijke maar pertinente voorstelling. (…) Veeleer gaat dit stuk over de tragiek van een vader die uit zorg voor de toekomst van zijn kind precies dat kind kwijtspeelt. Een verscheurend conflict dat Van den Brande, even blind als lucide, mooi vertolkt.' (Charlotte De Somviele)

'Hoe red je de grote wereld? Ten koste van de relaties in de kleine wereld om je heen? Het is de psychische spagaat van de actieve mens in opstand die Freek Mariën in zijn nieuwe stuk krachtig verwoordt. (…) Mensen moeten dit stuk zien.' (Tuur Devens)

‘De beelden en vragen die de tekst oproept zijn relevant en worden mooi passend ondersteund met rukwinden uit grote ventilators, die dankbare verkoeling brengen, maar het decor ook beetje bij beetje strippen en het achterlaten als een kale verdorde plek.’ (Magali Degrande)

'De tekst is hypertransparant: het is een gesloten systeem waarbinnen niets onbenoemd blijft, zodat er voor de theaterkijker nog weinig te ontdekken valt. Laat staan te voelen – want de activist heeft natuurlijk gelijk: mensen willen niet luisteren, maar voelen. Voor impact is emotie nodig. Hoe jammer dat Freedom Club ons eerst op die valkuil wijst, en er vervolgens zelf intuimelt.' (Evelyne Coussens)

'Deze zomer is niet alleen die van de aanhoudende klimaatrampen, maar ook die van meer radicaal verzet. (…) Over deze kwestie zag ik onlangs een try-out van Freedom Club. Voor mensen die zelf de wereld willen verbeteren is dit een voorstelling met veel herkenningspunten (en veel bekende feiten over de klimaatcrisis). De makers willen niet perse antwoorden formuleren, maar samen met het publiek op zoek gaan. En dat is misschien het enige wat ik mis, interactie of betrokkenheid met het publiek. Uiteindelijk zit je geboeid naar de voorstelling te kijken en daarna ga je met je vragen naar huis (of kan je misschien napraten met andere kijkers).’ (Steven Vromman)

'We zagen een voorstelling die als een trein over ons heen denderde. Onmiddellijk waren we gepakt door de tekst. Hoe eenzaam is ‘Het grote gelijk?’, hoe leef je als activist in een wereld waar beleidsmakers, burgers, de klimaatproblematiek nog steeds behandelen als niet prioritair, terwijl de feiten zich opstapelen.' (Guido Voet)

'Hoe ver moet je gaan om voor verandering te zorgen?' Laura Huygen over de repetitie: 'Het personage ging meermaals in hongerstaking, bond zich vast aan bomen en zag zelfs zijn zwangere vrouw afgeranseld worden, maar hij doet het allemaal voor zijn dochter. Voor haar toekomst. Hij gedraagt zich extremer en extremer in de hoop iets te kunnen redden. Terwijl hij daarmee net alles wat voor hem belangrijk is, kan verliezen…'